Asturies del alma
A Xuan María Acebal, nel esiliu y espatriáu d'Asturies
Güei, coles maletes na mano
y el recuerdu na mio alma,
nun sé pa ónde ¡pa ónde
me lleve'l mar!
Dexo Asturies, dexo la mio tierra,
los mios collacios, la mio xente...
Les tierres y la sidra
que dende pequeñu m'alimentaron.
Nun sé pa ónde ¡pa ónde
me lleve'l mar!
A ti, Asturies, por adornar
la primavera con flores y mazanes
y la seronda con fueyes y riques castañes.
Nun me supisti querer
nin tampocu una oportunidá dar.
Pero yo nun te soi a escaecer
porque sin ti, tengo que colar.
Y anque muerra p'allalantre
nun sé pa ónde ¡pa ónde
me lleve'l mar!
Tengo un nudu na garganta
que m'afuega y nun me dexa falar.
Tengo un nudu na garganta
porque Asturies tengo que dexar.
Nel recuerdu te tendré
pa tola mio vida, Asturies del alma,
porque sin ti,
la mio vida ye bien poco
¡la mio vida nun ye ná!
Yolanda Menéndez, escolina del
Colexu Públicu Jacinto Benavente de Vega, Xixón
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
