Bruno Lanzarini (1902-1976)
Al fó una glòria dal teâter bulgnais, e al fundé una cunpagnî ch'l'é anc atîva, såtta la guîda ed sô fiôla Adrièna. Al fèva di pzulén senpâtic ch'al rezitèva con gran dêrma ala fén d ògni comêdia.
Gloria del teatro bolognese, fondò una compagnia ancora attiva sotto la guida della figlia Adriana. Scriveva pezzi simpatici che recitava con grande maestria alla fine di ogni commedia.
I ribâs
Int un giurnèl ch'véns fòra l'ètra sîra
l um vlêva dèr d intànndr, un giurnaléssta,
che la ròba l'é andè zå int una manîra
come mâi da pió ân l'an s êra véssta.
E mî mujêr, puvratta, ch'la s amâza
par tgnîr in pî la cà e anc al rèst,
a sénter sta nutézzia ed sta gran bâza
"l'é åura (la m à arspòst) an é pió prèst!".
E vûd ed panza e pén d curiositè
a s n andénn fòra ed cà pr andèr a spâs
a vaddr int äl butaig ed sta zitè
s'ai êra un quèlc indézzi ed sti ribâs.
In un mustrén e däntr int na casatta
ai êra delle aringhe affumicate
con un cartlén piantè int una bacatta
indove c'era scritto "ribassate"
e, un pôc pió in zå, "del Baltico dorate"
a sizänt franc al chíllo adiritûra
che mi mujêr la m dîs: "cosí salate?
ch'al séppa fôrsi par l'induradûra?"
Int una cadinèla, un pô pió in là,
par mód ch'al s ingraséss a stèr a mói,
al fèva bèla véssta un bacalà
ch'al s fé saltèr adòs tótt quanti äl vói.
Mo, un azidänt, quaranta lire all'etto!
A vói ch'ai séppa al dstûrb, a i métt al bâgn,
e anche il bottegaio, poveretto,
l èva d ...
|
|
|
|
|
|