Пётар Яршоў
Канёк-гарбунок
ЧАСТКА ПЕРШАЯ
Пачынаем баяць казку
За гарамі, за лясамі,
За шырокімі марамі
У сяле жыў-быў адзін
Стараваты селянін.
Тры сыны былі ў старога,
Большы розуму меў многа,
Быў сярэдні сяк і так,
Меншы - дурань ці прастак.
Разам сеялі пшаніцу
І вывозілі ў сталіцу,
Бо ад горада сяло
Як рукой дастаць было.
Там пшаніцу прадавалі,
Трохі грошай выручалі,
Палічыўшы шмат разоў,
Кіраваліся дамоў.
Ды заўважылі аднойчы Стаў прыходзіць нехта ўночы
І ўчыняць з пшаніцы здзек.
Ды страшэнны - мо за век
Не зазналі горшай шкоды.
Шкоднік хто? З такой нягоды
Сталі думаць, меркаваць,
Як падгледзець, як пазнаць.
Дакумекалі, што варта
Выстаўляць у полі варту.
Кожны па чарзе ўначы
Будзе поле сцерагчы.
Толькі пачало змяркацца,
Стаў старэйшы брат збірацца.
«Дзе сякера? Дзе сахор?» І пайшоў у свой дазор.
Непагадзь якраз настала,
На яго жуда напала.
З віламі наперавес
У гумно на сена ўзлез.
І прахроп там да світанку!
Развіднела - ён да ганку.
На сябе вядро вады
Шух! - і грукае тады.
«Гэй вы, сонныя цяцеры!
Адчыняйце брату дзверы!
Як сабака, сёння змок
З галавы да самых ног».
Ну, браты ўпусцілі брата.
«Дык расказвай... Як там варта? Падступаюць да яго. Ці не бачыў ты каго?»
Вартавы наш памаліўся,
На два бокі пакланіўся,
Кашлянуў ён і сказаў:
«Я ўсю ноч, браткі, не спаў.
Бура з громам бушавала.
Так ліло! Не дождж - навала!
Я ж трымаўся да канца,
Хоць і вымак да рубца,
Ды паводзіўся харобра,
І ўсё скончылася добра».
Бацька сына пахваліў:
«Ты, Даніла... Каб я жыў!..
Паказаў ты двум астатнім
Добры прыклад, прыклад братні.
Каб, як той казаў, у час
Быў вось гэткім кожны з вас».
Толькі пачало змяркацца,
Стаў Гаўрыла ўжо збірацца.
Ён сякеру ўзяў, сахор
І пайшоў у свой дазор.
Ноч халодная настала.
Службу ён пачаў нядбала,
Бо як выйшаў за сяло,
Трэсці хлопца пачало.
Дзёру ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
