Максім Багдановіч
МУШКА-ЗЕЛЯНУШКА Й КАМАРЫК-НАСАТЫ ТВАРЫК
Блізка рэчкі Самацечкі камары таўкуцца,
І «таўкачыкі» сьпяваюць, і у скокі тнуцца;
«Гэй, гоп, таўкачыкі,
Гэй, гоп, асінавы,
Ды работы Максімавы...»
А Максім ляжыць на траўцы, сонна пазірае,
Камарок за камарочкам да яго шыбае,
І пясьняр з усіх найлепшы ўжо зьвініць ля вуха,
Як камарыка няўмысьне загубіла муха.
І
Захісталася сасонка баравая,
Затужыла дзяўчынанька маладая,
Жартаўлівая пяюшка-сакатушка,
А на імя — дык мушка-зелянушка:
— «Ой, чаму-ж ды ня судзілася мне долі,
Што мяне і ня сваталі ніколі.
А пасагу прабагатага я маю:
Куст шыпшыны ад краю і да краю,
Шчэлка ў яблыні — ад ветру каб хавацца,
Ліст альховы — на ночку накрывацца,
Ды да краю поўны мёдам кацялішча
З жалудовай вялізнай шалупішчы,
Калі гэты мёд у місачку кладзецца,
Ажно сьліна ў роце набярэцца».
Як пачуў тыя жаласьці камарык,
Паскрабаў і насочак ён і тварык:
— «А чаму-ж бы мне ды зь ёй не пажаніцца?
Пэўна, пойдзе, каб болей ня журыцца.
Хоць насаценькі я, шэры, хударлявы,
Дык у скоках за тое-ж я рухавы...»
І хапіўся камарочак прыбірацца,
Каб ля мушкі-пяюшкі увіхацца.
ІІ
Прыляцела мушка да хаты, —
Аж у яе камарык насаты.
Сватоўе-хрушчы усьсядаюць,
З бацькам-маткай штось размаўляюць:
«Мы — стралцы, шукаем куніцу,
Ня куніцу, але дзявіцу».
Гаманілі болей гадзіны
Ды гавораць так да дзяўчыны:
— «Ці да смаку наш госьць багаты?»
— «Папытайце ў мамы і таты».
Тут гарэлкай усё змацавалі,
А пасьля і заручын даждалі.
Браў камар ад мушкі-дзяўчыны
Дарагі ручнік з павучыны,
Што яна на траўцы сьцяліла
І на ясным сонцы бяліла.
У нядзелю будзе вясельле,
Захадзіў камар, як з пахмельля, —
І пяе і скача паціху,
Ды як сыпне ураз «шырсьцяніху»:
— «Шырсьцяніха, шырсьцяніха мая,
Пакахала камара-гультая,
А камар не зважае на яе,
Толькі лётае ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
