extrait de "L'icòna dins l'Iscla"
Robèrt LAFONT
L'Icòna dins l'Iscla
A cima de rega se revira l'atalatge e se tòrna començar la conquista
paciènta dau tèmps. Antau s'escriu pèr laurar lis oras. Pèr durar. Quant
fai de setmanadas que dure d'aquela maniera ? Tres ò quatre, que prene
setèmbre. M'arrèste d'escriure a la nuech, me i grope mai a l'auba.
M'aplante pèr me passejar sus l'iscla, perfiechament sol, sèns espèr d'una
vòtz d'òme, d'un quilar d'aucèu, d'un rondinar d'avion. M'aplante pèr
tirar una consèrva dau molonet qu'a dicha se demesís, pèr la dobrir, pèr
mastegar lentament frucha ò carn en agachant l'orizont ara vuege,
solelhós, esplendid. Tòrne a la rega. Ai abenat un gredon, mai n'aviáu
tres de resèrva. Amb tot lo papier qu'ai reeampat, farai tirar de tèmps
encara. Sabe qu'escriurai après qu'aguèsse plus rèn pèr brifar, de tant
que ma man aurà pron de fòrça, l'esperit pron de clartat. Passada la rara
de la fam, l'escrich m'acompanharà luenh sus lo camin de ma mòrt.
Durar, se viure. Vejaire m'es que dins toti li tèmps, es aquò que volián
li gènts en chimarrant lo papirús, lo pergamin, lo papier, fòrça mai que
de parlar a la posteritat. E balhe ieu un sentit definitiu a aqueu grand
solaç d'èstre de tota l'espécia, ara que l'espécia se morís dins mis
espèrras. Adonc quiche lo gredon e entière de mots, queti que sián. Prene
lo racònte d'aqueste estiu tombant ont que sián, lo recomènce, lo còpe e
l'envertolhe. Me desfautèsse d'escriure, segur que virariáu baug.
M'avisère ièr qu'ai perdut la paraula. Li labras e la gargamèla ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
