Астрыд Ліндгрэн
Лота
ЛОТА ХОЧА ВЫРАСЦІ
Тата гаворыць, што калі не было ў хаце дзяцей, дык усюды быў мір і спакой.
Шум пачаўся з той самай хвіліны, калі троху падрос Джонас і пачаў калаціць сваёй бразготкай аб калыску.
Джонас - мой старэйшы брат. Мяне завуць Марыя, а маю маленькую сястру - Лота. Звычайна Джонас быў асабліва шумны ў нядзелю раніцай, калі тата вельмі хацеў спаць. З часам Джонас рабіў усё больш шуму, і тата празваў яго Вялікім Шумам. Мяне ён назваў Маленькім Шумам, бо я не такая шумлівая, як Джонас. Я магу быць зусім ціхай і сядзець моўчкі.
Калі ў нашай сям'і з'явілася Лота, тата даў ёй мянушку Маленькі Арэшак, я і сама не ведаю чаму.
Мама называе нас сапраўднымі імёнамі: Джонас, Марыя і Лота. Іншы раз яна, а таксама Джонас і Лота завуць мяне Міа-Марыя.
Мартэнсаны - наша прозвішча, і мы ўсе жывём у доме, пафарбаваным у жоўты колер.
Часам Лота злуецца, што яна не такая вялікая, як мы. Нам дазваляюць хадзіць на плошчу самім, а Лоце не.
Джонас і я ходзім туды кожную суботу, каб купіць у краме цукеркі. Але мы заўсёды прыносім цукеркі і Лоце, таму што так трэба рабіць.
Мінулай вясной, у адну з субот, ішоў такі густы дождж, што нам трэба было б застацца дома. Але мы, узяўшы вялікі парасон нашага таты, усё роўна адправіліся за цукеркамі. Мы купілі мятныя цукеркі і жвачкі, з якіх выдзімалі маленькія шарыкі. Калі мы вярталіся дамоў пад парасонамі і смакталі цукеркі, Лота назірала за намі праз акно.
Няшчасная Лота! Ішоў дождж, і ёй не дазвалялі нават гуляць на вуліцы.
- І чаму гэтаму дажджу трэба ісці? - спытала Лота.
- Каб гародніна расла, і нам было б што есці, - адказала мама.
- Але ж чаму трэба ісці дажджу на плошчы? - спытаў Джонас. - Мо каб раслі цукеркі?
Гэта рассмяшыла маму.
Увечары, калі мы ўжо ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
