Una mûlta gióssta
Un pulismàn che spass l êra ed sarvézzi
là dal semâfor prémma ed Zänt-Tarsänt,
stufè al s êra d un prît ch'l avêva al vézzi
d pasèr, col muturén, l ûltum mumänt.
Un dé, vdàndel vgnîr fôrt, al scaté al råss
pensànd: "incû an la scâpa gnanc s'al zîga!".
Pó, svêlt, al tulé fòra al sô libràtt,
mo cl ètr ed cåulp s farmé prémma dla rîga.
A st inprevésst, al pulismàn s instézza
e al dmanda al prît ch'al s i êra inciudè avsén:
- Ch'am dégga, sgner Caplàn, èl la pèl d béssa
ch'al schîva sänpr äl mûlt soltànt pr un plén?
- Al mêrit, s'l é par quasst, và a nòster Sgnåur
ch'l é sänpr insàmm a mé sía ed dé che d nòt.
E se al semâfr al vadd canbièr culåur,
l é Ló ch'fà la frenè, capîv zuvnòt?
- Ste sgnåur, êl lé anc adès? - Mo soncamé...
E al véggil: - Ah! Davaira? Alåura incû
mé a i piant na bèla mûlta. E sèl parché?
In muturén... s pôl brîsa andèri in dû!
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
