I mî interogatîv
Dschèlza, sänza una mêta,
pêrsa int i mî pinsîr,
cómm una vagabånnda
a zairc al mî sintîr.
A l sò che al månnd al gîra
ma brîsa int al vêrs giósst
e in fånnd ala panîra
a i vói vaddr a tótt i cósst.
Ai ò smurzè la râdio,
strazè una poesî
pr avair la tèsta sgånbra
da insónni e ipocrisî.
Pr un dé ai ò vló cràdder
a Infêrn e Paradîs,
ma al fûg, sått'ala pâja,
al smurzèva al mî surîs.
Ai ò slunghè una man
par cójjer una speranza,
ma lî l'é vulè vî
pian pian, in luntananza.
Par dîr quall ch'a pinsèva
ai ò pêrs un dåpp-mezdé,
ma dala fnèstra avêrta
a dscurêva da par mé!
Ai ò canbiè stanèla,
avêrt al portafói.
Ai ò chinè la tèsta
e calpistè l argói.
Ai ò zarchè un cunsélli
n'arspòsta, un chiarimänt
da quî sdrajè in pultrånna
ma l é stè un falimänt.
A sêder int na scrâna
a zairc na soluziån
ma i cónt i n tåurnen brîsa...
l'é tótta un'ilusiån!
Pr i mî interogatîv
savîv côsa i avanza?
In fånnd ad un giurnèl
dåu rîg sänza inpurtanza!
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
