Рыгор Барадулін
Я сваю Марынку хоць пасярод рынку!
(кніга «Здубавецьця»)
Вушацкія песьні, папеўкі, як і ўся народная паэзія наогул, ужываюць скаромныя словы й вобразы. У вуснах народнай песьні, абрадавай ці побытавай, любое слова гучыць цнатліва, бо гэта йдзе яшчэ ад паганства, якое ня карысталася фігавым лістком. Насельнікі халаднаватай часьціны планеты грэлі свой юр, ятрылі сябе словам моцным, як пяршак. Каб род ня зьвёўся.
* * *
Цераз кладачку, цераз зыбкую
Мужык жоначку вядзець.
- Ой ты, кладачка, ой ты, зыбкая,
Ты ня гніся пада мной,
Ой ты, жоначка, мая любая,
Ня сварыся ты са мной.
Выпі чарачку-пазлачаначку,
Ой ня будзь жа пьяненька,
Радзі сем сыноў і дачушачку,
Ой ня будзь жа старанька.
- Ой мой любенькі, ой мой міленькі,
Ўсё ж няпраўдачка твая.
Выпью чарачку-пазлачаначку,
Мушу быць я пьяненька,
Раджу сем сыноў і дачушачку,
Мушу быць я старанька.
* * *
- Што Іван робіць?
- Кароў пасець.
Далівуйда.
- Нашто яму каровы?
- Малако есьці.
Далівуйда.
- Нашто яму малако?
- Рабят карміць.
Далівуйда.
- Нашто яму рабяты?
- На вайну йсьці.
Далівуйда.
- А дзе ж тая вайна?
- Пасярод гаўна.
Далівуйда.
Дзеўкі расьсяканкі
на вайну ня йдуць.
* * *
Ай, дайце мне, дайце
Сем чарак гарэлкі.
Ай, адну мне дайце,
Каб я пасядзела,
А другую дайце,
Каб я пасьмялела,
А трэцьцюю дайце,
Каб я пагуляла,
Чацьвёртую дайце,
Каб я папяяла,
А пятую дайце,
Збрую сабірайце,
А шостую дайце,
Коні запрагайце,
А сёмую дайце,
Дамоў адпраўляйце!
* * *
А чый галуб ляціць на дуб,
А мой на бярозі.
Чые мужы пьюць, гуляюць,
А мой у дарозі.
А калі ж ён у дарозі,
Пашчась яго, Божа.
А калі ж ён у карчомцы,
Забі яго, Божа.
А калі ж ён у дарозі,
Пашчась пірагамі,
А калі ж ён у карчомцы,
Забі перунамі!
* * *
А дзед бабу разуваў,
Пад ножачку паглядаў:
- Ой, бабулька, што за зьвер,
Я ж баюся, каб ня зьеў.
- Ці ты ў лесе ня бываў,
Чорных зьвяроў ня відаў?
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
