Максім Танк
ДЗЕД І ШЧУПАК
Было неба то сіняе, то ружовае,
А пад ім малая хатка рыбака.
І было, як неба, возера шырокае,
Шумела там заўсёды асака.
А ў глыбокай тоні жыў шчупак сярэбраны
З вострымі зубамі, хітры, як купец.
Паляваў няраз за ім дзед стары ізь сеткамі,
Толькі дарма муцячы возерную медзь.
Часам ён засядзе за ракітай зь вечара
І накрыша зораў — залатых зярнят.
Думае і цешыцца: на прыманку выплывеш,
Зораў не паласаваць ня уцерпіш, брат!
Ды памалу дрэмле дзед стары над возерам,
А ў глыбокай тоні слухае шчупак,
Як над сонным берагам, ноччу заварожаны,
Ціха барадаты захрапе рыбак.
Выплыве тады ён, серабрыста кружачы,
Ціха так, каб хвалі соннай ня збудзіць,
І з-пад сетак сініх вуснамі сьцюдзёнымі
Пачынае зоры дзедавы лавіць.
Перш ён зловіць Сітца, а пазьней Мядзьведзіцу.
Вып'е сьцежку зорную вясьняных сноў,
Выцягне з-пад сетак абаранку месяца
І зноў, ціха кружачы, ападзе на дно.
І як толькі сонца ў барадзе сівеючай
Азалоціць пёршы серабрысты сьнег,
І як толькі вецер разніцай за пазухай
Шчакатаць мяккімі пальцамі пачне, —
Дзед прачнецца спужаны, паглядзіць на возера —
Усе зоры выпіў, вылавіў шчупак...
З гора замахае доўгімі рукамі,
Быццам, папярхнуўшыся мукой, вятрак.
Ды пачне гразіць ён шчупаку азёрнаму,
Ідучы дарогаю празь сенажаць.
А кругом гамоняць кнігаўкі і чэпікі,
Рассыпае вецер жвірам песьню жаб.
І здаецца дзеду, што сьмяецца возера,
У сонцы расьцьвітаючы, як чырвоны мак,
Хіліцца, хахоча асака зялёная,
Што яго, старога, ашукаў шчупак.
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
