Аляксандар Пушкін
Зімовая раніца
Мароз і сонца; дзень цудоўны!
Яшчэ ты дрэмліш, друг чароўны —
Красуня, уставай, пара:
Даруй пяшчотнаму дакору —
Сустрэць паўночную Аўрору
Прыйдзі, як поўначы зара!
Учора, помніш, завіруха
Імгліла неба, выла глуха;
Пабляклай плямай з вышыні
Праз хмары поўня ледзь жаўцела,
І ты журботная сядзела
А сёння ... у акно зірні:
Пад сінізной нябёсаў сцішна
Кілімамі велікапышна
Зіхотна стылы снег ляжыць;
Празрысты лес адзін чарнее,
Праз іней елка зелянее,
І рэчка пад ільдом блішчыць.
Бурштынным водсветам наўкола
Пакой асветлены. Вясёла
Трашчыць запаленая печ.
І цепліць думкі жар ляжанкі.
А ведаеш: кабылу ў санкі
Ты мне запрэгчы не пярэч.
Па роўні ранішняга снегу,
Друг любы, аддамося бегу
Каня, што нецярпліва мкне,
Праведаем палі пустыя,
Лясы, нядаўна скрозь густыя,
І бераг той, што любы мне.
1829
(Пераклад: Рыгор Барадулін)
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
