Simon Vestdijk
April
De eerste knoppen zijn al voorbereid:
Zij zwellen zoals ook de meisjes zwellen
Van weelde na die lange wintertijd
Dat ’t hart zich nog niet open wilde stellen
Straks zal hen wel een jonkman vergezellen;
En ’t groeit heel snel, om ’t even of men vrijt
Of dat men niet vrijt, – niets is te voorspellen,
Geen knop die ooit zijn zondeval belijdt!
Liefde doet wat zij wil: de smalle dijken,
De wegen en het eenzaam heidepad,
Zij staan vol knop tegen de avondval.
En zelfs de stad – die men vaak onderschat –
Zoemt van het vrijend volk, dat neer gaat strijken
En zwelt en breekt dat het hen heugen zal!
Ballade van de oorspronkelijkheid
Hoe zou het toch de laatste jaren komen
Dat in elk daag’lijksch en elk maand’lijksch blad
’t Woord ‘duivelskunstenaar’ is opgenomen,
Dat toch voordien niet zooveel aftrek had?
Naar ’t schijnt wordt de oorsprong iemand toegeschreven
Die aan de oorspronk’lijkheid zijn oordeel mat.
Tsa aapjes, fiks de kop maar opgeheven.
Ter Braak is dood, en doet dus niemand wat.
Er zijn toch waarlijk wel and’re woorden,
Ook voor ’t geval gij Koenen niet bezat.
Gij zijt toch geen Urbanus van de Voorde?
Gij gaat op eigen benen toch op pad?
O spaar mij deze Kelk met zijn aankleve
Van ’t zuurzoet woord verzuurd in ’t holste vat.
Oorspronk’lijkheid werd ook u meegegeven...
‘Óch stik, hij’s dood, en doet dus niemand wat.’
Hoe zou het wezen wanneer in den lijve
Menno Ter Braak eens bij u binnentrad,
Terwijl gij aan uw opstel zat te schrijven,
Het hem ontleende woord reeds ferm in ’t klad?
Gij zoudt toch wel heel even voor hem beven,
Als ’t kleine muisje voor de groote kat...
Tsa diertjes, fiks de kop maar opgeheven.
Ter Braak is ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
