Simon Vestdijk
-Madonna met de valken III
Dit is de wanhoop van ons dubbelwezen:
Dat de eerste kus de laatste is van die
Ontastb’re kussen die het lijf genezen
In geestlijk vuur van Wellust’s tyrannie.
Voor ware liefde moeten alle drie,
Verleden, heden, toekomst, vrienden wezen.
Zong ik vergeefs? Moet ik de barbarie
Van tanden achter lippen van u vreezen?
Ook ik was ridder, in de strijd bedreven,
En aller lijflijkheden boezemvriend,
Gewend van bloem naar schooner bloem te zweven.
Totdat ik, uw ontgloeide schoonheid ziend,
Mij in mijn lied verborg, waar milder brand
Zijn stralen richt naar de eeuw’ge overkant.
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
