Simon Vestdijk
PIRANESI ETST
Le Carceri Invenzione*
Gothisch dringen zijn kassen door steenblokken,
En van de dubbele oogspoelen windt
Hij trappen tot in ’t onmeet’lijke, blind,
Stomp en stoffig, waar ze op zolders stokken;
Het gonst in hem, alsof een reus in wrok en
Wondvrees kromtekens om ’t eigen vleesch spint;
Marmer en ijzer drijft hij als zijn kind
Uit zich, de korrel fijn van netvliesstokken;
En heft zich, —kreunt,—en als zijn droge stem in
De holten klinkt, is hij niet meer alleen:
Menschenmieren velen weem’len met hem in
De muren van bastille, tower, kremlin...
Ver buiten zich ziet hij zijn angst versteend,—
De spitse lijnen werpt hij voor zich heen.
* Etsen van fantastische gevangenisinterieurs
Weten (Sonnet II uit Verspreide gedichten)
O, achter ’t dood verhang van mijn verneveld weten
Daar ademt niets, neen niets dan gij alleen;
Wel naûw bespeurbaar soms – want lang geleên
Was ’t dat ik u in vroomheid heb bezeten –
Maar steeds wéér: fijne drupp’len, één na één,
Ze hebben mij in ’t lijdzaam vleesch gebeten
En alle ergernis en opgedrongen veete
Verstart in mij een droge bloem tot steen.
Toen heb ’k uw late beeld verhangen en verbogen
En wacht nu op uw dood in argeloozen schijn,
Uw tijd en dans en troost verbleekten, maar uw oogen
Ze deinzen telkens weer in eenen huls van pijn;
En àlles, wijl ik weet, dat uwe lust gelogen
En uwe smart de mijne niet kon zijn...
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
