Simon Vestdijk
-Herinnering
Grijs was de stoel, met blauwe en groene bloemen
Versierd, en barstend als een rijpe vijg.
Haar naam kan ik nog duid’lijk noemen,
Maar zij wordt duid’lijker, als ik haar naam verzwijg.
Wij waren angstig-snel, en wat zij gaf
Of nam, want ik ontving ternauwernood...)
Ging vlug voorbij, als een te lichte straf.
’k Weet nog verwonderd, dat ik nooit de deur afsloot.
’t Bleef hoogstens mooi als avontuur:
Vooral die vrees voor ’t brommend sousterrein
Vol braven, die, verkleefd aan onderhuur,
Toch in eroticis nooit te vertrouwen zijn.
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
