Simon Vestdijk
HET UITSTEL
Ontsteek uw fakkel, marm'ren Dood, niet met
Dit razend vonkensproeisel: onze angst;
Gij zijt een god die door geduld het langst
De heerschappij voert over ons verzet.
Wees als een visscher die zijn mensenvangst
De schijn vrijlaat in 't eng besloten net;
Bedenk, eer gij ons 't ademen belet:
Van alle creatuur zijn wij het bangst.
Benader ons heel traag; spiegel u aan
Uw broeder Slaap, die niet bij 't bed komt staan
Eer wij verijld zijn tusschen slaap en waken.
Breng, Dood, toch nimmermeer de dood ter sprake,
Gij met uw bleeke lippen, die bij 't duist'ren
Van 't levenslicht pas 't maanwoord mogen fluist'ren.
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
