Simon Vestdijk
-Het amortje
Drie, vier jaar oud was hij, toen hij met ons
Over de natte buitenwegen plaste:
Het vogeltje, wiens fijne jonge dons
Zoo wondergoed bij mijn verliefdheid paste.
En toen wij onder warme zon droog zaten,
Ik rookend, hij tusschen ons in, zij aan ’t breien,
Sprong hij plots op haar schoot en uitgelaten
Riep hij hardop: ‘ Nu ga ík met jou vrijen!’
’k Had haar wel graag aan hem overgelaten,
Al was mijn liefde even onverbruikt
Toen nog als ’t ons omspelend Pinksterwindje.
’t Is nooit gebeurd; toch zie ’k hen door de straten
Wand’len samen, en ’k voel hoe híj ontluikt
Tot minnaar, – of verinnigt tot haar kindje.
...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
