Якуб Колас
Адзінокі курган
Ніхто не запамятуе, з якога часу стаяў тут адзінокі курган. Таксама ніхто не ведае, кім ён быў насыпаны і з якога поваду. Кажу «стаяў», бо зараз яго няма на свеце. Што ж з ім здарылася? Які лёс напаткаў яго? Пра гэта я і хачу расказаць.
Год за годам плыў час, праходзілі вякі, мяняўся выгляд зямлі. Месцамі зарастала яна лесам, непраходнымі пушчамі. Лес таксама стаяў на працягу вякоў. А потым людзі высякалі яго. Ссечаны лес выкарчоўвалі, а рэшткі таго, што раней называлася лесам, выпальвалі, а попел рассявалі па зямлі. Звяры пакідалі свае логавы і норы, пераходзілі ў другія мясціны, дзе было зацішней і дзе можна было знайсці прытулак. Разляталіся і птушкі. А курган, немы сведка вялікіх змен і падзей, што адбываліся на свеце, стаяў і стаяў, не прымаючы ўдзелу ва ўсіх гэтых праявах, стаяў маўклівы, строгі і замкнёны. За доўгія часы аброс ён густым, шчыльным дзірваном, сатканым з розных травінак, зёлак і кветак.
Мне вельмі хацелася б пранікнуць у таямніцы старажытнага кургана, якога ўжо няма на свеце, але які жыве ў людскіх паданнях. Хацелася б ведаць і тое асноўнае, што трымала яго на свеце і звязвала з жыццём.
А курган быў дужа цікавы. Верх яго, нібы круглая шапка-кучомка, кідаўся здалёку ўсім у вочы і вабіў да сябе вольных птушак. На курган прылятаў зоркі арол, садзіўся на самы верх яго, азіраў далечы, выглядаючы сабе спажыву. Залятаў сюды вечарамі бяздомнік бусел, якому не давялося знайсці сабе дружачку або які страціў яе, калі яна была ў яго. На верхавіне кургана ён часта начаваў, падзяляючы адзіноту маўклівага волата, — курган быў высокі, магутны. Як апавядае легенда аб гэтым кургане, у яго было сваё асабістае жыццё. Яно звязвала яго з зямлёю і з небам. Толькі людзі не ведалі пра гэта.
У адну ясную ноч, калі неба ўсё было ўсеяна зорамі, адзінокі ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
