Якуб Колас
Зло - не заўсёды зло
Цэлае лета вісеў Жолуд на старым дубе.
Невядома, як далей, а пакуль ён быў малы, вялікага гора зазнаць яму не прыйшлося. Праўда, на яго тады ніхто не зварачаў і ўвагі: як бы яго і на свеце не было. Толькі сонейка, выглянуўшы з-за лесу, узіралася ў яго і пеставала сваім цяплом, бы тая маці.
А калі, бывала, яно прыпякала надта горача — любоў часта пераходзіць свае граніцы — маленькі Жалудок хаваўся ў цяньку густых лістоў, як пан пад парасонам, і яму заўсёды было добра.
Так і вісеў ён, ні для каго не прыметны.
Але ж, урэшце, вісець яму абрыдла.
Яно такі і праўда: як бы там ні было добра, але калі гэтае дабро цэлы век астаецца без усякай змены, то яно лёгка перастае быць дабром. Гэтак было і з Жолудам: захацелася яму другога жыцця, так і цягнула яго саскочыць з галіны і пакачацца на мяккай зямлі. Не раз ён ужо парываўся зрабіць гэта.
Сказаўшы праўду, трохі Вецер у гэтым вінаваты. Бывала, чуць толькі ўзыдзе сонца, гэты жартаўнік і штукар Вецер зараз і падкрадзецца, але так, каб не чуў стары дуб, і пачне баламуціць дубовых сынкоў. Што казаў Жолуд — не ведаю.
Болей смелы Вецер гаварыў грамчэй, і вось што раз шаптаў ён Жолуду:
— Дурны ты! я пражыў на свеце болей вякоў, як лістоў на гэтым дубе, і кажу табе: раз у цябе ёсць сіла, ты заўсёды знойдзеш спосаб жыць на свеце, праб'еш сабе дарогу — што жывое, жывым і застанецца.
А стары дуб тым часам гаварыў так:
— Сынок! патрывай яшчэ трошкі, падрасці, уздужай. О! ты яшчэ не ведаеш, як цяжка жыць на свеце. Паслухай мяне, старога.
Ведама, бацька. Шкада яму сына.
— Не пускае бацька, — ціхенька шаптаў Жолуд на намову Ветру.
І трэба ж было, каб гэту гутарку прачула свіння! ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
