Якуб Колас
Супраць вады
Ніхто не памятае, калі асталяваўся тут Стары Дзед. Дзед назіраў за парадкамі ў лесе, вартаваў луг і поле, быў поўным гаспадаром над усім навокал, і без яго ведама не адбывалася ніводная справа. Лес рос толькі там, дзе паказваў Дзед, а калі якое дрэва кідала сваё насенне ў аблюбаваны грунт, Стары Дзед гневаўся і не даваў яму ходу...
Можа, тое, што рабіў Дзед, было і добра — спрачацца не буду, тым болей што ў Дзеда парадак быў. Дзед толькі таго і глядзеў, каб парадкі былі, за імі ён і свету не бачыў.
Другое пытанне, ці рады і задаволены былі тыя, каго апекаваў і над кім панаваў Дзед.
Было тут Азярко, — чым яму кепска? Сама прырода адарыла яго хараством, у светлыя яго воды любіла зазіраць сонца; прыгожыя белыя хмаркі адбіваліся ў ім, як у люстэрку; у ім купаў свае праменні задуменны месяц, і ціхія зоркі пераліваліся дзіўнымі агнямі розных колераў. Вакол Азярка красаваліся пышныя кусты лазы і ракіты, зялёным валам цягнуліся па беразе стройныя алешыны. А самае Азярко Дзед убраў прыгожаю вадзяною лотаццю, засеяў пахучым аерам і развёў цэлыя нівы чаротаў. Дык не дзіва, што Дзеду было крыўдна слухаць нараканні Азярка. Але гэтага яшчэ мала: дачуўся стары, як тлумачыла Азярко Дзедаў клопат наконт убрання яго. Вот і дачакаўся падзякі. Азярко казала, што лозы і алешнік пасеяны Дзедам дзеля таго, каб не даць волі вадзе, каб умацаваць бераг і гэтым самым трымаць на прывязі ваду. Лозы і алешнік — гэта Дзедавы служкі.
А вадзяная лотаць? А чароты, аеры?
— Лепей зусім бы іх не было, — казала Азярко, — гэтыя расліны і краскі — магільныя крыжы для вады.
Хацелася Азярку выліцца з балотных берагоў сваіх, пайсці другім месцам і крыху асвяжыцца. Гэтае жаданне і прагненне волі яшчэ павялічылася ў ім пасля таго, калі сюды пачалі прабівацца крынічкі жывой ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
