ГОЛЫ КАРОЛЬ
Даўным-даўно жыў-быў на свеце кароль. Ён так любіў прыбірацца, што траціў на новую адзежу ўсе свае грошы. Парады, тэатры, загарадныя прагулкі яго цікавілі толькі тым, што можна было лішні раз паказацца ў новым уборы. На кожную гадзіну дня быў у яго асобны ўбор.
У сталіцы таго караля жылося вельмі весела. Амаль штодня туды наведваліся замежныя госці.
І вось аднаго разу прыехалі два ашуканцы. Яны выдалі сябе за ткачоў і сказалі, што могуць вырабіць такую цудоўную тканіну, якой не ведаў яшчэ свет. Нібыта яна, апроч незвычайных малюнкаў і расфарбовак, робіцца нябачнай для кожнага, хто не на сваім месцы альбо безнадзейна дурны.
Каралю спадабалася прапанова ашуканцаў. Ён прыняў іх, даў багата грошай, загадаў тут жа ўзяцца за справу. Падумаў кароль: «Вось гэта будзе ўбор! Адразу даведаюся, хто з маіх саноўнікаў не на сваім месцы, хто з іх разумны, а хто дурань».
Самазванцы-майстры паставілі два ткацкія станкі і пачалі рабіць выгляд, што рупліва працуюць. А на станках, каб вы ведалі, ніякай пражы не было. Хаця яны і патрабавалі для працы найтанчэйшага шоўку і найчысцейшага золата. Усё гэта хавалі ў кішэні, а самі праседжвалі за пустымі станкамі зранку да ночы.
Каралю вельмі хацелася паглядзець, якая ж тканіна атрымліваецца ў майстроў. Але ён прыгадаў пра яе чароўныя якасці і вырашыў праверыць свайго старога міністра. Падумаў пры гэтым: «Міністр разумны, з годнасцю займае сваё месца. Ён добра разгледзіць тую тканіну».
І вось стары міністр увайшоў у залу, у якой за пустымі станкамі сядзелі ашуканцы.
«Божа, памілуй! — падумаў міністр. — Я нічога не бачу». Але ўслых не адважыўся сказаць такое.
Ашуканцы паважліва папрасілі яго падысці бліжэй да станка і сказаць, як яму падабаюцца ўзор і фарбы тканіны. Бедны міністр, як ні ўзіраўся, нічога не бачыў. Ды і бачыць не мог.
І зноў падумаў: «Божа, няўжо я такі дурны? Ратуй божа, каб ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
