Чацвер
— Ведаеш што? — сказаў Оле-Лукойе. — Толькі не палохайся! Я зараз пакажу табе мышку! — І праўда, ён трымаў у руцэ цудоўную мышку. Яна прыбегла запрасіць яго на вяселле! — Дзве мышкі збіраюцца сёння ноччу пажаніцца. Жывуць яны пад падлогай у кладоўцы тваёй маці. Выдатнае памяшканне, кажуць.
— А як жа я праціснуся скрозь маленькую дзірачку ў падлозе? — спытаў Яльмар.
— Ах, павер мне! — сказаў Оле-Лукойе. — Ты ў мяне станеш маленькім.
І ён дакрануўся да хлопчыка сваёй чароўнай спрынцоўкай. Яльмар раптам пачаў памяншацца, памяншацца і нарэшце стаў як пальчык.
— Цяпер можна будзе пазычыць мундзір у алавянага салдаціка. Я думаю, гэты ўбор падойдзе: мундзір жа так упрыгожвае, ты ж ідзеш у госці!
— Ну добра! — згадзіўся Яльмар, пераапрануўся і стаў падобным на ўзорнага алавянага салдаціка.
— Ці не жадаеце сесці ў напарстак вашай матулі? — сказала Яльмару мышка. — Я буду мець гонар адвезці вас.
— Ах, няўжо вы самі будзеце турбавацца, фрокен! — сказаў Яльмар, і вось яны паехалі на мышынае вяселле.
Праслізнуўшы ў дзірачку, прагрызеную мышамі ў падлозе, яны трапілі спачатку ў доўгі вузкі калідор, тут якраз толькі і можна было праехаць у напарстку. Калідор быў ярка асветлены гнілушкамі.
— Дык жа цудоўны пах? — спытала мышка-вазніца. — Увесь калідор змазаны салам! Што бывае лепшым?
Нарэшце дабраліся і да самой залы, дзе адбывалася вяселле. Дарэмна, перашэптваючыся і перасмейваючыся паміж сабой, стаялі ўсе мышкі-дамы, а налева, закручваючы лапкамі вусы, — мышкі-кавалеры, а пасярэдзіне, на выедзеным кавалачку сыру, узвышаліся самі жаніх і нявеста і страшна цалаваліся ва ўсіх на вачах. Што ж, яны былі заручаны і рыхтаваліся пажаніцца.
А госці ўсё прыбывалі і прыбывалі; мышы ледзь не душылі адна адну, і вось шчаслівую парачку адціснулі да самых дзвярэй, так што нікому больш нельга было ні ўвайсці, ні выйсці. Зала, ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
