ЗЛЫ КНЯЗЬ
Паданне
Жыў-быў злы, фанабэрлівы князь. Ён толькі і думаў пра тое, як бы пакарыць сабе ўвесь свет, на ўсіх нагнаць страху адным сваім імем. І вось ён ішоў у чужыя землі з агнём і мячом; воіны ягоныя тапталі нівы ды палілі сялянскія хаты; чырвоныя языкі лізалі лісце на дрэвах, а плады падсмажваліся на абвугленых галінах. Часта бедная маці хавалася з голенькім грудным немаўляткам за сценамі, што дыміліся, але ваяры шнарылі паўсюль, знаходзілі іх, і пачыналася д'ябальская забава! Злыя духі не маглі рабіць горш. Але князю здавалася, быццам справы ішлі як мае быць. Дзень пры дні расла князева магутнасць, імя ягонае наводзіла жах на ўсіх, і ўдача спадарожнічала яму ва ўсіх дзеяннях. З пакораных гарадоў вывозіў ён золата ды багатыя скарбы, і ў сталіцы ягонай накапіліся незлічоныя багацці: нідзе ў свеце не было анічога падобнага. Ён загадаў будаваць цудоўныя палацы, цэрквы ды аркі, і ўсе, хто бачыў гэтыя дзівосныя пабудовы, казалі: «Які вялікі князь!» Яны не думалі пра бядоты, у якія ён кінуў чужыя землі, не чулі стогнаў і скаргаў, што не змаўкалі ў абрабаваных ды спаленых гарадах.
Сам князь глядзеў на сваё золата і думаў, як іншыя: «Які я вялікі князь! Але мне яшчэ мала ўсяго гэтага! Хачу большага! Нічыя ўлада ў свеце не павінна быць роўнай маёй, не тое каб пераўзыходзіць яе!»
І ён пайшоў вайной на сваіх суседзяў і ўсіх пакарыў. Палонных каралёў ён загадаў прыкоўваць залатымі ланцугамі да сваёй калясніцы кожны раз, як збіраўся праехацца па вуліцах сталіцы. Калі ж ён сядзеў за сталом, яны павінны былі ляжаць пры яго нагах і нагах прыдворных ды хапаць кавалкі хлеба, якія ім кідалі.
Нарэшце, князь загадаў узвесці сабе на плошчах ды ў палацах статуі; ён хацеў быў паставіць іх і ў храмах, перад алтаром Госпада, але святары сказалі: «Князь, ты вялікі, але Бог ...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Go to begin of the document
Go to previous page
Go to next page
Go to the end of document
